Hoogtevrees in de witte bergen van New Engeland

De 'White Mountains' in New Hampshire maken onderdeel uit van het oude, gevoelsmatig het niet al te spannende gebergte de Appalachen. Dat dachten wij althans.

De bergen zijn prachtig door de imposante Mount Washington van bijna 2000 meter hoog. Deze berg heeft diverse microklimaten en heeft op de top hele hoge windsnelheden, bijna mini orkaantjes. Dat hebben Priscilla en ik geweten. 

Nietsvermoedend ondernamen wij de 'scenic car drive' naar de top van de berg, dachten wij. Dit was zondag 's morgens vroeg. De helling is erg steil, eigenlijk continue 12%. Voor Amerikaanse begrippen is de weg erg smal, zonder relingen. Okay, voorlopig niets aan ‘t handje. Wij hadden een grote, brede SUV, die ons wel die 6 mijl omhoog zou trekken. Begin vorige eeuw deden ze dit met paard en wagen. Geen vrouwelijke tuttigheid, gewoon gaan.

Al snel waren we boven de boomgrens, bestond de weg uit losse gravel en er stond een hele harde wind. Het viel ons beneden ook al op dat de motoren achter ons uit de rij bij de entree niet volgden.

Ik reed en had door de concentratie die ik op de steilheid, smalheid en wind weinig oog voor de natuur en uitzichten om ons heen. Priscilla zat aan de kant van de diepte en kon door haar hoogtevrees ook niet echt genieten. Onze bus, zoals wij onze mega SUV noemden ging toch ook al wat schommelen door de harde wind.

Na 5 mijl vond ik het niet meer fijn en dacht aan de steile weg omlaag terug. Ik stelde voor om te keren, goed idee maar niet eenvoudig op zo'n steile weg. Priscilla deed nog even het raampje open voor een ‘picture moment’. We schrokken ons rot, een keiharde wind van ruim 250 km per uur deed onze bus schudden.

Hoog tijd voor de terugweg. Geen sinecure aangezien de remmen aardig overhit raakten. Wij dachten al die tijd tuttige rijdende vrouwtjes te zijn. Opgelucht haalden wij het dal en reden naar de andere kant van de berg waar je met een trein omhoog kan. 

Wij troffen een schattig treintje 'Cog railroad' dat een hele steile klim omhoog leek te gaan maken. Het treintje ging niet meer omhoog? Er was net om 09.30 uur besloten dat de wind te hard was om verantwoord omhoog te gaan. Dat hadden wij al ondervonden wij gingen namelijk voor 09.00 uur omhoog. Het was helemaal geen tuttigheid dat wij keerden, het was gewoon niet verantwoord. Bizar, Amerikanen zijn namelijk altijd zo voorzichtig.

• Tip 1: Kies je eigen manier die het beste past deze berg op te gaan. Het is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt.
• Tip 2: Er zijn diverse prachtige watervallen te zien in de 'White Mountains' waarvan de de Glen Ellis Falls en Sabbaday Falls de mooiste zijn.
• Tip 3: Ook de Covered Bridges in dit gebied zijn een hoogtepunt. Zorg voor een goede lokale kaart hierop staan ze aangegeven. Ze zijn wat verstopt, langs oude wegen. Wij hebben met wat moeite,  zeker 8 Covered Bridges gespot. In Jackson kun je echt nog door een rode 'Covered Bridge' heenrijden.
• Tip 4: Bezoek het historische Omni Mount Washington Hotel, dichtbij de Cog Railroad. In dit indrukwekkende hotel is in 1944 het IMF opgericht. In de omgeving van het hotel kun je fijn picknicken bij de rivier die vanaf Mount Washington komt.